Kategorie
Pytania i odpowiedzi
Aktualności
Blog
Kontakt
Mapa partnerów
Ile wodoru produkuje generator oraz ile wodoru należy przyjąć? Opinie na temat leczenia wodorem.
Data dodania: 24-05-2022
Przejdź do strony głównej Wróć do kategorii produkty
Ile wodoru molekularnego? Ile powinna trwać terapia? Ile wodoru wytwarza butelka do wody wodorowanej? A ile generator? Jak długo prowadzić terapie? - to jedne z najczęściej zadawanych pytań dotyczących terapii wodorem molekularnym. W tym wpisie wyjaśnimy, jak policzyć dawkę wodoru, jaką dawkę potrafią dostarczyć poszczególne urządzenia. Opisujemy również czym różni się wodór z inhalatora od tego z butelki oraz z jonizatora wody.
Ile wodoru molekularnego należy przyjmować? Ile powinna trwać terapia wodorem? Ile wodoru wytwarza butelka do wody wodorowej? A ile generator? Jak długo prowadzić terapie? - to jedne z najczęściej zadawanych pytań dotyczących terapii wodorem molekularnym.
W tym wpisie wyjaśnimy, jak policzyć dawkę wodoru, jaką dawkę potrafią dostarczyć poszczególne urządzenia. Opisujemy również czym różni się wodór z inhalatora od tego z butelki oraz z jonizatora wody.
Co oznaczają skróty „ppm,” „mg/l” oraz „ppb”?
„Ppm” to skrót od angielskiego określenia „parts per million”, czyli liczba części na milion. Jest to miara tego, ile danej substancji (substancji rozpuszczanej) znajduje się w danej ilości wody (rozpuszczalnika). Jest to miara stężenia (lub gęstości) często przydatna w codziennym życiu. Wskaźnik ppm może być stosowany do pomiaru stężenia wielu substancji – na przykład ilości substancji mineralnych w wodzie, wodoru molekularnego w wodzie, którą pijemy albo tlenu w akwarium. Chociaż oznaczenie ppm jest powszechnie stosowane do pomiaru stężenia, podaje on jedynie stosunek masy substancji rozpuszczonej do masy wody, bez podania całkowitej objętości wody.
Częściej jednak musimy znać całkowitą ilość danej substancji rozpuszczonej w wodzie. To bardzo ważne na przykład przy określaniu dawki terapeutycznej leku lub ilości spożytej toksyny. Bez uwzględnienia wielkości badanego naczynia, która mówi nam, w jakiej ilości wody rozpuszczona jest badana substancja, sam wskaźnik ppm nie mówi nam, ile tej substancji zawiera woda. Aby sprecyzować tę informację, naukowcy używają bardziej odpowiedniej jednostki miary, takiej, która określa stężenie rozpuszczonej substancji w jednostkach uwzględniających „masę na jednostkę objętości”. Jednostką powszechnie stosowaną jest „miligram na litr”, w skrócie mg/l. Ta jednostka zawsze mówi o masie substancji rozpuszczonej w stosunku do ustalonej objętości: jednego litra.
Uwaga: często do pomiaru stężenia substancji rozpuszczonej stosuje się także wskaźnik ppb (liczba części na miliard). Chociaż w tym artykule nie stosujemy tego wskaźnika, zaznaczmy, że 1 ppm = 1000 ppb.
Jaka jest zależność pomiędzy „ppm” a „mg/l”?
O 1 "ppm" możemy myśleć jako o „1 części danej rozpuszczonej substancji na 1 milion części roztworu” (w naszym przypadku substancją rozpuszczoną jest H2, czyli wodór, a rozpuszczalnikiem woda). Czym zatem jest „część”? „Część” oznacza jednostkę miary, w naszym przypadku jest to miligram (mg). Dlatego 1 miligram H2 („1 część”) rozpuszczony w 1 milionie miligramów wody („1 milion części”) to „jedna część na milion”. A ponieważ 1 litr wody waży 1 milion miligramów, w tym przypadku 1 ppm jest równe 1 mg/l (dla stężeń substancji rozpuszczonej w wodzie).
Obliczanie ilości przyjmowanego wodoru H2 na podstawie stężenia:
Jeżeli stężenie podane jest w ppm, najpierw należy przeliczyć ppm na mg/l. Następnie pomnożyć objętość wody (w litrach) przez stężenie (w mg/l), aby obliczyć ilość H2, która zostanie spożyta (w mg). Rozważając ilość przyjętego H2 należy wziąć pod uwagę nie tylko stężenie, ale także objętość spożytej wody. Wynika to z faktu, że do osiągnięcia 1 ppm w mniejszej ilości wody potrzeba mniej miligramów H2 niż w większej objętości wody.
Koncepcję tę ilustruje obrazek 1:
Na ilustracji 1 w każdej ze szklanek stężenie H2 jest takie samo: 1 mg/l. Jednak te trzy pojemniki nie zawierają tej samej ilości rozpuszczonego H2. Dzieje się tak dlatego, że kiedy objętość wody zmniejsza się o połowę, zmniejsza się również ilość rozpuszczonego w niej H2, co daje taki sam stosunek substancji rozpuszczanej do rozpuszczalnika, a zatem takie samo stężenie w każdym naczyniu. Na podstawie tego przykładu można zauważyć, że pomiar ppm nie wskazuje, ile H2 zostanie spożyte podczas picia zawartości każdego naczynia. Aby określić, ile H2 zostanie przyjęte, pomiar ppm musi być odniesiony do 1 litra. Oznacza to, że musimy obliczyć równoważne stężenie każdego z naczyń, gdyby ta sama ilość H2 została rozpuszczona w 1 litrze. Na przykład, naczynie nr 2 (1/2 litra wody), w której znajduje się roztwór o stężeniu 1 ppm, czyli 1 mg/l, ZAWIERA tylko 0,5 mg H2”. W oparciu o tę zasadę, wypijając całą zawartość każdego z powyższych naczyń, z których każde zawiera 1 mg/l, spożyjemy następujące ilości H2:
Naczynie 1 (objętość – 1 litr) – przyjmiemy 1 mg H2
Naczynie 2 (objętość – 1/2 litra) – przyjmiemy 1/2 mg H2
Naczynie 3 (objętość – 1/4 litra) – przyjmiemy 1/4 mg H2
A zatem, choć w każdym z trzech naczyń stężenie H2 wynosiło 1 mg/l, tylko wypicie całego płynu z naczynia 1 dostarczy naszemu organizmowi 1 mg H2.
Ilustracja 2
Ilustracja 2 przedstawia 3 naczynia, z których każde zawiera taką samą ilość wody – 1 litr – a także odpowiednio takie same ilości rozpuszczonego H2 jak na ilustracji 1: 1 mg, 0,5 mg i 0,25 mg. Tu jednak, w przeciwieństwie do rysunku 1, w każdym naczyniu będzie inne stężenie H2, odpowiednio 1 mg/l, 0,5 mg/l i 0,25 mg/l. Podobnie jak na ilustracji 1, w tym przykładzie trzy szklanki nie zawierają tej samej ilości rozpuszczonego H2. A ponieważ ich stężenia są różne, wypicie całej zawartości każdej ze szklanek NIE zapewni tego samego poziomu spożytego H2. Aby otrzymać taką samą ilość H2, trzeba wypić różne ilości każdej z nich:
Naczynie nr 1: aby przyjąć 1 miligram H2, należy wypić 1 litr wody o stężeniu 1 mg/l.
Naczynie nr 2: aby przyjąć 1 miligram H2, należy wypić 2 litr wody o stężeniu 0,5 mg/l.
Naczynie nr 3: aby przyjąć 1 miligram H2, należy wypić 4 litr wody o stężeniu 0,25 mg/l.
Na podstawie tego przykładu można zauważyć, że gdy wskaźnik ppm odnosi się do objętości 1 litra (wyrażonej w mg/l), zmierzone stężenie w mg/l faktycznie wskazuje, ile H2 zostanie spożyte po wypiciu 1 litra z każdego naczynia.
Poniższy przykład pomoże zilustrować, dlaczego sam pomiar w mg/l nie może nam powiedzieć, ile rozpuszczonego H2 zawiera próbka wody. Ilustracja 3 przedstawia wyniki rozpuszczenia tej samej ilości H2 w trzech różnych objętościach wody: 1 litr, 1/2 litra i 1/4 litra.
Ilustracja 3.
Jeśli ta sama ilość gazowego H2 zostanie rozpuszczona w o połowę mniejszej objętości wody, zmierzone stężenie H2 (w mg/l) podwoi się. Nie oznacza to jednak, że ilość rozpuszczonego H2 podwoiła się - w rzeczywistości ilość H2 pozostała taka sama. Dlatego, jak widać na powyższych przykładach, aby wiedzieć, ile H2 zostanie zużyte, należy wziąć pod uwagę zarówno stężenie, jak i objętość wody.
Ile wodoru H2 produkują poszczególne urządzenia i czy rodzaj urządzenia ma znaczenie?
Butelki i inhalatory różnią się w sposobie dostarczania wodoru do organizmu. Woda wodorowa dostaje się do ciała poprzez układ pokarmowy i może to mieć korzyści w przypadku np. schorzeń układu pokarmowego. Dostępne na rynku butelki produkują do 3 PPM wodoru, ale są one rzadkością. Generalnie produkują ok 1 do 1,5 PPM.
Inaczej jest z inhalatorami, które dostarczają wodór w postaci gazowej. Ta terapia jest dużo bardziej skuteczna w przypadku leczenia i terapii, ponieważ wodór dostaje się bezpośrednio do krwiobiegu i jest szybciej absorbowany przez organizm.
Inhalatory produkują od 150 ml wodoru na minutę do nawet 900 ml mieszanki wodoru i tlenu. Dlatego przyjmowanie wodoru poprzez oddychanie jest dużo bardziej skuteczne i efektywne.
Ile H2 potrzebuje?
To pytanie jest jednym z najczęściej zadawanych. Z dotychczasowych badań udało się ustalić, że odpowiednia dawka to od 1 do 3 mg/l dziennie. Idealnie, jeśli dawka H2 wyniesie nie mniej niż 2 mg na dzień. Dlatego jeśli stężenie wodoru w wodzie, którą przyjmujemy wynosi 1 PPM (1 mg/l) to musimy wypić przynajmniej 2 litry wody wodorowej.
W badaniu sprawdzono poziom wodoru we krwi, który administrowano na różne sposoby. Po inhalacji wodorem o stężeniu 4% (takie stężenie posiadają nasze urządzenia HIM-17 czy HIM22) stwierdzono, ze poziom wodoru wzrósł natychmiastowo już po 5 minutach.
W przypadku picia wody wodorowanej poziom wodoru był niższy, ale pozostawał we krwi dłużej.
Dlatego można stwierdzić, że oba sposoby podawania wodoru są skuteczne, ale każda ma inny efekt. Korzystanie z terapii wodorem w gabinecie jest skuteczne, ponieważ poziom wodór dostaje się do krwioobiegu natychmiastowo. Regularne picie wody wodorowanej sprawia, że systematyczne dostarczamy wodór do organizmu.
Kilka słów o jonizatorach wody.
Niektóre jonizatory wody są w stanie również produkować wodę wodorową. Producenci chwalą się, pokazując tzw. „mleczną wodę” czyli bogatą w bąbelki i twierdzą, że to efekt nawodorowania. Niestety to nie do końca prawda. Jonizatory zostały stworzone w innym celu i chociaż potrafią produkować wodę wodorowaną, zastosowana w nich technologia wytwarzania wodoru różni się od tej z inhalatora czy butelki do wody wodorowej. Także stężenie wodoru w takiej wodzie jest dużo niższe. Zatem, aby mieć pewność, że uzyskamy efekty, w celu wytwarzania wodoru należy korzystać z odpowiednich urządzeń.
Podsumowanie
Ppm to wskaźnik, który określa stosunek ilości rozpuszczonej substancji do ilości wody, w której została ona rozpuszczona. Dlatego 1 miligram substancji rozpuszczonej w 1 milionie miligramów wody będzie miał stężenie „1 część na milion” (1 ppm). Ponieważ 1 litr wody waży 1 milion miligramów, 1 część na milion jest również równa 1 miligramowi na litr, jeśli odnosi się do objętości jednego litra. Ponieważ urządzenia typu przepływowego są zazwyczaj w stanie wyprodukować litr lub więcej wody o tym samym stężeniu H2, zmierzone stężenie wody z tej klasy urządzeń będzie zazwyczaj reprezentatywne dla liczby miligramów H2, które spożyjemy, jeśli wypijemy litr roztworu. Interpretując pomiar próbki wody wodorowanej wyprodukowanej za pomocą technologii innych niż urządzenia przepływowe (tabletki, pałeczki, wkłady itp.), pomiar ppm należy przeliczyć na mg/L, dostosowując go do objętości wody wodorowanej, z której pobrano próbkę. Dopiero po dokonaniu tego przeliczenia możemy określić, ile H2 spożyjemy, wypijając całą zawartość pojemnika, z którego pobrano próbkę.
Natomiast jak chodzi o administrację wodoru to zarówno picie wody wodorowanej jak ich inhalacje są skutecznymi metodami dostarczania wodoru do organizmu.
Kraków
KCTH Spiro, ul. Rzeczna 8/1
KCTH Spiro, Filia Ruczaj, ul. Raciborska 17 (Pasaż Ruczaj)
telefon: +48 730 174 307
Częstochowa
OMEGA-3, ul. PCK 2b lok. 8
telefon: +48 607 874 746
W tym wpisie wyjaśnimy, jak policzyć dawkę wodoru, jaką dawkę potrafią dostarczyć poszczególne urządzenia. Opisujemy również czym różni się wodór z inhalatora od tego z butelki oraz z jonizatora wody.
Co oznaczają skróty „ppm,” „mg/l” oraz „ppb”?
„Ppm” to skrót od angielskiego określenia „parts per million”, czyli liczba części na milion. Jest to miara tego, ile danej substancji (substancji rozpuszczanej) znajduje się w danej ilości wody (rozpuszczalnika). Jest to miara stężenia (lub gęstości) często przydatna w codziennym życiu. Wskaźnik ppm może być stosowany do pomiaru stężenia wielu substancji – na przykład ilości substancji mineralnych w wodzie, wodoru molekularnego w wodzie, którą pijemy albo tlenu w akwarium. Chociaż oznaczenie ppm jest powszechnie stosowane do pomiaru stężenia, podaje on jedynie stosunek masy substancji rozpuszczonej do masy wody, bez podania całkowitej objętości wody.
Częściej jednak musimy znać całkowitą ilość danej substancji rozpuszczonej w wodzie. To bardzo ważne na przykład przy określaniu dawki terapeutycznej leku lub ilości spożytej toksyny. Bez uwzględnienia wielkości badanego naczynia, która mówi nam, w jakiej ilości wody rozpuszczona jest badana substancja, sam wskaźnik ppm nie mówi nam, ile tej substancji zawiera woda. Aby sprecyzować tę informację, naukowcy używają bardziej odpowiedniej jednostki miary, takiej, która określa stężenie rozpuszczonej substancji w jednostkach uwzględniających „masę na jednostkę objętości”. Jednostką powszechnie stosowaną jest „miligram na litr”, w skrócie mg/l. Ta jednostka zawsze mówi o masie substancji rozpuszczonej w stosunku do ustalonej objętości: jednego litra.
Uwaga: często do pomiaru stężenia substancji rozpuszczonej stosuje się także wskaźnik ppb (liczba części na miliard). Chociaż w tym artykule nie stosujemy tego wskaźnika, zaznaczmy, że 1 ppm = 1000 ppb.
Jaka jest zależność pomiędzy „ppm” a „mg/l”?
O 1 "ppm" możemy myśleć jako o „1 części danej rozpuszczonej substancji na 1 milion części roztworu” (w naszym przypadku substancją rozpuszczoną jest H2, czyli wodór, a rozpuszczalnikiem woda). Czym zatem jest „część”? „Część” oznacza jednostkę miary, w naszym przypadku jest to miligram (mg). Dlatego 1 miligram H2 („1 część”) rozpuszczony w 1 milionie miligramów wody („1 milion części”) to „jedna część na milion”. A ponieważ 1 litr wody waży 1 milion miligramów, w tym przypadku 1 ppm jest równe 1 mg/l (dla stężeń substancji rozpuszczonej w wodzie).
Obliczanie ilości przyjmowanego wodoru H2 na podstawie stężenia:
Jeżeli stężenie podane jest w ppm, najpierw należy przeliczyć ppm na mg/l. Następnie pomnożyć objętość wody (w litrach) przez stężenie (w mg/l), aby obliczyć ilość H2, która zostanie spożyta (w mg). Rozważając ilość przyjętego H2 należy wziąć pod uwagę nie tylko stężenie, ale także objętość spożytej wody. Wynika to z faktu, że do osiągnięcia 1 ppm w mniejszej ilości wody potrzeba mniej miligramów H2 niż w większej objętości wody.
Koncepcję tę ilustruje obrazek 1:
Na ilustracji 1 w każdej ze szklanek stężenie H2 jest takie samo: 1 mg/l. Jednak te trzy pojemniki nie zawierają tej samej ilości rozpuszczonego H2. Dzieje się tak dlatego, że kiedy objętość wody zmniejsza się o połowę, zmniejsza się również ilość rozpuszczonego w niej H2, co daje taki sam stosunek substancji rozpuszczanej do rozpuszczalnika, a zatem takie samo stężenie w każdym naczyniu. Na podstawie tego przykładu można zauważyć, że pomiar ppm nie wskazuje, ile H2 zostanie spożyte podczas picia zawartości każdego naczynia. Aby określić, ile H2 zostanie przyjęte, pomiar ppm musi być odniesiony do 1 litra. Oznacza to, że musimy obliczyć równoważne stężenie każdego z naczyń, gdyby ta sama ilość H2 została rozpuszczona w 1 litrze. Na przykład, naczynie nr 2 (1/2 litra wody), w której znajduje się roztwór o stężeniu 1 ppm, czyli 1 mg/l, ZAWIERA tylko 0,5 mg H2”. W oparciu o tę zasadę, wypijając całą zawartość każdego z powyższych naczyń, z których każde zawiera 1 mg/l, spożyjemy następujące ilości H2:
Naczynie 1 (objętość – 1 litr) – przyjmiemy 1 mg H2
Naczynie 2 (objętość – 1/2 litra) – przyjmiemy 1/2 mg H2
Naczynie 3 (objętość – 1/4 litra) – przyjmiemy 1/4 mg H2
A zatem, choć w każdym z trzech naczyń stężenie H2 wynosiło 1 mg/l, tylko wypicie całego płynu z naczynia 1 dostarczy naszemu organizmowi 1 mg H2.
Ilustracja 2
Ilustracja 2 przedstawia 3 naczynia, z których każde zawiera taką samą ilość wody – 1 litr – a także odpowiednio takie same ilości rozpuszczonego H2 jak na ilustracji 1: 1 mg, 0,5 mg i 0,25 mg. Tu jednak, w przeciwieństwie do rysunku 1, w każdym naczyniu będzie inne stężenie H2, odpowiednio 1 mg/l, 0,5 mg/l i 0,25 mg/l. Podobnie jak na ilustracji 1, w tym przykładzie trzy szklanki nie zawierają tej samej ilości rozpuszczonego H2. A ponieważ ich stężenia są różne, wypicie całej zawartości każdej ze szklanek NIE zapewni tego samego poziomu spożytego H2. Aby otrzymać taką samą ilość H2, trzeba wypić różne ilości każdej z nich:
Naczynie nr 1: aby przyjąć 1 miligram H2, należy wypić 1 litr wody o stężeniu 1 mg/l.
Naczynie nr 2: aby przyjąć 1 miligram H2, należy wypić 2 litr wody o stężeniu 0,5 mg/l.
Naczynie nr 3: aby przyjąć 1 miligram H2, należy wypić 4 litr wody o stężeniu 0,25 mg/l.
Na podstawie tego przykładu można zauważyć, że gdy wskaźnik ppm odnosi się do objętości 1 litra (wyrażonej w mg/l), zmierzone stężenie w mg/l faktycznie wskazuje, ile H2 zostanie spożyte po wypiciu 1 litra z każdego naczynia.
Poniższy przykład pomoże zilustrować, dlaczego sam pomiar w mg/l nie może nam powiedzieć, ile rozpuszczonego H2 zawiera próbka wody. Ilustracja 3 przedstawia wyniki rozpuszczenia tej samej ilości H2 w trzech różnych objętościach wody: 1 litr, 1/2 litra i 1/4 litra.
Ilustracja 3.
Jeśli ta sama ilość gazowego H2 zostanie rozpuszczona w o połowę mniejszej objętości wody, zmierzone stężenie H2 (w mg/l) podwoi się. Nie oznacza to jednak, że ilość rozpuszczonego H2 podwoiła się - w rzeczywistości ilość H2 pozostała taka sama. Dlatego, jak widać na powyższych przykładach, aby wiedzieć, ile H2 zostanie zużyte, należy wziąć pod uwagę zarówno stężenie, jak i objętość wody.
Ile wodoru H2 produkują poszczególne urządzenia i czy rodzaj urządzenia ma znaczenie?
Butelki i inhalatory różnią się w sposobie dostarczania wodoru do organizmu. Woda wodorowa dostaje się do ciała poprzez układ pokarmowy i może to mieć korzyści w przypadku np. schorzeń układu pokarmowego. Dostępne na rynku butelki produkują do 3 PPM wodoru, ale są one rzadkością. Generalnie produkują ok 1 do 1,5 PPM.
Inaczej jest z inhalatorami, które dostarczają wodór w postaci gazowej. Ta terapia jest dużo bardziej skuteczna w przypadku leczenia i terapii, ponieważ wodór dostaje się bezpośrednio do krwiobiegu i jest szybciej absorbowany przez organizm.
Inhalatory produkują od 150 ml wodoru na minutę do nawet 900 ml mieszanki wodoru i tlenu. Dlatego przyjmowanie wodoru poprzez oddychanie jest dużo bardziej skuteczne i efektywne.
Ile H2 potrzebuje?
To pytanie jest jednym z najczęściej zadawanych. Z dotychczasowych badań udało się ustalić, że odpowiednia dawka to od 1 do 3 mg/l dziennie. Idealnie, jeśli dawka H2 wyniesie nie mniej niż 2 mg na dzień. Dlatego jeśli stężenie wodoru w wodzie, którą przyjmujemy wynosi 1 PPM (1 mg/l) to musimy wypić przynajmniej 2 litry wody wodorowej.
W badaniu sprawdzono poziom wodoru we krwi, który administrowano na różne sposoby. Po inhalacji wodorem o stężeniu 4% (takie stężenie posiadają nasze urządzenia HIM-17 czy HIM22) stwierdzono, ze poziom wodoru wzrósł natychmiastowo już po 5 minutach.
W przypadku picia wody wodorowanej poziom wodoru był niższy, ale pozostawał we krwi dłużej.
Dlatego można stwierdzić, że oba sposoby podawania wodoru są skuteczne, ale każda ma inny efekt. Korzystanie z terapii wodorem w gabinecie jest skuteczne, ponieważ poziom wodór dostaje się do krwioobiegu natychmiastowo. Regularne picie wody wodorowanej sprawia, że systematyczne dostarczamy wodór do organizmu.
Kilka słów o jonizatorach wody.
Niektóre jonizatory wody są w stanie również produkować wodę wodorową. Producenci chwalą się, pokazując tzw. „mleczną wodę” czyli bogatą w bąbelki i twierdzą, że to efekt nawodorowania. Niestety to nie do końca prawda. Jonizatory zostały stworzone w innym celu i chociaż potrafią produkować wodę wodorowaną, zastosowana w nich technologia wytwarzania wodoru różni się od tej z inhalatora czy butelki do wody wodorowej. Także stężenie wodoru w takiej wodzie jest dużo niższe. Zatem, aby mieć pewność, że uzyskamy efekty, w celu wytwarzania wodoru należy korzystać z odpowiednich urządzeń.
Podsumowanie
Ppm to wskaźnik, który określa stosunek ilości rozpuszczonej substancji do ilości wody, w której została ona rozpuszczona. Dlatego 1 miligram substancji rozpuszczonej w 1 milionie miligramów wody będzie miał stężenie „1 część na milion” (1 ppm). Ponieważ 1 litr wody waży 1 milion miligramów, 1 część na milion jest również równa 1 miligramowi na litr, jeśli odnosi się do objętości jednego litra. Ponieważ urządzenia typu przepływowego są zazwyczaj w stanie wyprodukować litr lub więcej wody o tym samym stężeniu H2, zmierzone stężenie wody z tej klasy urządzeń będzie zazwyczaj reprezentatywne dla liczby miligramów H2, które spożyjemy, jeśli wypijemy litr roztworu. Interpretując pomiar próbki wody wodorowanej wyprodukowanej za pomocą technologii innych niż urządzenia przepływowe (tabletki, pałeczki, wkłady itp.), pomiar ppm należy przeliczyć na mg/L, dostosowując go do objętości wody wodorowanej, z której pobrano próbkę. Dopiero po dokonaniu tego przeliczenia możemy określić, ile H2 spożyjemy, wypijając całą zawartość pojemnika, z którego pobrano próbkę.
Natomiast jak chodzi o administrację wodoru to zarówno picie wody wodorowanej jak ich inhalacje są skutecznymi metodami dostarczania wodoru do organizmu.
Osoby zainteresowane leczeniem wodorem, zapraszamy do naszych punktów partnerskich w Krakowie i Częstochowie.
Kraków
KCTH Spiro, ul. Rzeczna 8/1
KCTH Spiro, Filia Ruczaj, ul. Raciborska 17 (Pasaż Ruczaj)
telefon: +48 730 174 307
Częstochowa
OMEGA-3, ul. PCK 2b lok. 8
telefon: +48 607 874 746
Przejdź do strony głównej Wróć do kategorii produkty